بنام خداوندی داتاری مهربان
هر روج کی بدیدار زندگی چشم میگشایم بر من آرامشی پدیدار میگردد. بگاهی صبح کی دیگران از خواب خیزند پدرم ایشان را نوازش میکند و از گرسنگی شکمهایی تهیشان با نان و چایی سرخ میکاهد. برادرانی خوشرویی من بهمبستری با نی روستایمان توخرش میبرند و ن نیز همواره ستایشی آنان را میگویند چون پیکری مردانه دارند در این گاه روجایی دلنوازی سپید گم میشود و خورشیدی تابان بپیشوازی ما میاید و از بدیها دوریمان میدهد و چرکهایی سیاهی رخسارمان را میزداید.
بنومی مهرونی خدا کی دیافریه اما ره
همیشک کی صبح بونه منه چشمون رویی آرامشی وینه صبح کی دیگرون خوی جه ویشار بونه منه پیئر وشونی ناز کشنه و نون و سرخه چایی جه وشونه وشنی ره کوشنه. منه خشرو برارون کندنه کی دهی ن جه بخوسن امه روستایی ن وشون جه خش دارنه و وشونه مردونه هیکل ره ناز دنه. اسا دلنوازی روجایی اسپیاری کنار شونه و خورشیدی بل بل امه پیشواز انه و اما ره بدی جه دور کنده و امه دیمی سیو چرک ره ورنه.
درباره این سایت